(5)
ماز ِینی
مازه‌رونی
اٍتی نِنٍه هم/ديگر ِ كَش دٍماسَّن
اَتي كنارتر . نا اَنّـِه كه بٍشنوُس نَووشيم
فقط اٍتَنّـِه كه هم/ديگر ِ كَش نٍماسيم .
خزر ِ جا گٍفت‌وگَپ
اين تا سنگ كه وينّي مِه دس دَره
ئون كَش كه تِه لو دَيمٍه
و ِره وازيِ سر دٍم بٍدا بَديمٍه.
تاسا وِ راه اِنٍه مِه هم؟راه .
اَتي و ِرٍه دسّ ِ جا سُومٍه
اَتي چٍش ِ جا .
سَبٍك مٍه
تااين سنگ مِه هم‌راه دَرٍه .
نَرم هَسّـٍمٍه
نَرم هَسّه مِه دَيَّن،
نَرم هَسّه دنيا، سال و زُون
تا این سَنگ مِه هَم‌راه دَره.
؟
حيفِ اين شو
كه دياوَر وٍ رٍ تنها بٍِشتٍمٍه.
ديَّن
دَيَّن فقط آدٍم ِجورْ دَيَّن ني‌يٍه.
مٍنْ شِ خَلِه پيش‌بِموئٍه كِه دار بَي‌مٍه
راه بَي‌مٍه
ئو بَي‌مٍه
اَتّا منظره بَي‌مٍه
اَبر، وا، حتّي گو بَي‌مٍه
بَديمٍه كه ايهانِ‌جور دّيَّن هم اتّا‌جور دَيَّن هَسّـٍه.
ديَّن ديَّنه.
اَمِه‌دَيَّن ئو يا جوي‌دَيَّنِ‌توم ويش‌تر‌دَيَّن ني‌يٍه.
كفاف نَكٍردٍه فقط اين دٍتا‌چٍشِ‌جا تٍه‌رٍ هارشي‌يَن
سِر نَكٍردٍه فقط اين دٍتا‌چٍشِ‌لُو هنيشتَن، تٍٍه‌ره شُور‌بُوردَن
علاج نَكٍردٍه فقط تٍه‌ره‌هارشي‌يَنِ‌جا هاشي بَيَّن.
مگر اين دٍتا چٍش چي‌نٍه؟ هيچي. دٍتا كَته‌لي. اين خراب‌بَئي كَتِ دٍلٍه.
تِه بَدي‌يَنِ‌سِه وِنٍه خٍدِ كَت‌ره لُو بُوردَن. اين هالٍه‌هاكٍرده‌كَت‌ره.
اَتَاگٍل بَاوتٍمٍه تٍه‌ره خوامٍه شِه‌جا بَوينم نا شِه چشِ‌جا.
خٍدِهارشي‌يَن بَي‌مه، شِه دٍتا‌چٍشِ‌جا سَر‌هاكٍردٍمٍه، لَهِ‌جور بِمومٍه تِه‌سَمت
بُوردٍمٍه تِِه دٍلٍه فرو ،
تٍه‌ره بَي‌تٍمٍه شِه‌دِلِه جِر‌هٍدامِه.
تِه‌ره بَديمٍه، اِتي كه وِسَـٍه.
اَي‌هم بَديمٍه دٍل‌مِه خوار نَي‌يَه، خٍنٍك نَيـٍه مِه‌دل.
اَتّا‌بِنا بٍنا‌هاكِردٍمٍه تٍه‌ره بَنويسَم، هِي بَنْويشتٍمٍه تٍه‌رٍه، هِي بَنْويشتٍمٍه تٍه‌رٍه، هِي . . .
اَتّا‌بِنا بٍنا‌هاكِردٍمٍه تٍه‌ره بَسرُوئَم ، هِي بَسرُوسٍمٍه تٍه‌ره، هِي بَسرُوسٍمٍه تٍهٍ‌ره، هِي . . .
اَتّا‌بِنا بٍنا‌هاكِردٍمٍه تٍه‌ره بَاوَم همه‌ره، هِي بَاوتٍمٍه تٍه‌ره، هِي بَاوتٍمٍه تٍه‌ره، هِي . . .
اَي‌هم بَديمٍه چاره نيـٍّه مٍه‌ره.
اِتي‌بَاوتٍمٍه‌كِه شايد تِه‌ره نَنويشتن بهتر بوئِه،
اِتي‌بَاوتٍمٍه‌كِه شايد تِه‌ره نَسروسَّن بهتر بوئِه،
اَتي‌بَاوتٍمٍه‌كِه شايد تٍه‌ره هيچ‌كَس‌ره نَاوتَن بهتر بُوئِه،
پس شروع هاكٍرْدٍمٍه تٍه‌ره نَنويسم، هِي تٍه‌ره نَنويشتٍمٍه، هِي تٍه‌ره نَنويشتٍمٍه، هِي . . .
پس سال‌ها تِه‌ره نَسروسَـٍمٍه، هِي تٍه‌ره نَسرُسّـٍمٍه، هِي تٍه‌ره نَسرُسّـٍمٍه، هِي . . .
پس سال‌ها تٍه‌ره هيچ‌كَس‌ره نَاوتٍمٍه، هِي نَاوتٍمٍه، هي نَاوتٍمٍه، هِي . . .
بُوريم اٍساديگر، بُوريم.
اُوني كه مِه بَنويشتن گٍتٍه، اُوني نَيَـٍه‌كه مٍن خواسّـٍمٍه
اُوني‌كه مٍه بَاوتن گٍتٍه، اُوني نَيَـٍه‌كه مٍن خواسّـٍمٍه
اُوني‌كه مٍه بَسرُوسَّن گٍتٍه، اُوني نَيَـٍه‌كه مٍن خواسّـٍمٍه
اسير بَي‌مٍه، اسير.
چشِ اسير. هارشي‌يَنِ اسير. گوشِ اسير. بٍشنوسَّنِ اسير. زوونِ اسير. بَاوتَنِ اسير. كلمه‌ي ِاسير . . .
نَووئه فكر هاكني كه مٍن تِه عاشق‌مٍه! نا! ني‌مٍه. نَوومٍه.
نَووئه فكر هاكني كه مٍن تِه‌ره دٍل‌دَوٍسّـمٍه! نا! نَوٍسّـمٍه. نَوٍمّـٍه.
دٍل چي‌يٍه؟! دَوٍسَّن چي‌يه؟
اُوني كه مٍن تٍه‌جا دايمٍه نا دٍل‌ِ كاره، نا دَوٍسنَي‌ئه.
عشق چي‌ئه!؟ تٍه‌ئو عشق؟! مٍن‌وعشق؟!
ئُو كِه سَرجِريره بَوينِه رُوش كٍنٍـّه. خوانه‌كه وِ اين سَرجِريره عاشق‌بو يا نَوو.
ئُو كِه سَرجِريره بَوينِه رُوش كٍنٍـّه. خوانه‌كه اين سَرجِري اين ئو رٍ بَوٍره اَتّا دَرّه‌ي دٍلٍه
يا اتّا درياي دٍلٍه
يا هر تيل‌بَزه‌ي دٍلٍه.
هارشي‌يَن يا نِشي‌يَن.
بَاوتَن يا نَاوتِن.
بَسروسَّن يا نسروسَّن.
بَنويشتَن يا نَنويشتَن.
اصلا" دَيَّن يا دَني‌بي‌يَن
ايهان همه هيچّي‌نٍه.
فقط خٍشا تِه‌پَلي، تِه‌روبه‌رو، تِه دٍلٍه
همين‌تا
فقط همين‌تا.
پٍرس‌وجو
نٍفَهمٍنٍنٍه؟
خا! بِهِل نٍفَهمَن.
چٍتي وونٍه مگر!؟
حتما" وِنٍه اَتّاچي‌رٍ كه گٍني، بٍفَهمَن؟
پس اون‌چه‌اي‌ره كه نَشِنٍه بٍفَهمٍسَّن، نِنٍه بَاوتَن؟!
سَرشَن
خَسّـٍه بَي‌مٍه كلمه‌ي دَس، اٍسم ِدَس.
خَسّـٍه بَي‌مٍه عقلِ دَس، عِلم ِدَس، نا/دُونيِ دَس.
خَسّـٍه بَي‌مٍه آدٍم‌بي‌يَنِ دَس.
« اَي ايهان چي‌ئه كِه دايني گٍني ؟!
شعر؟
يا اَلٍه/وا مَلٍه/وا !؟»
خوامٍه شِه بواَم
هاشي نَووئَم هيچ‌چي‌يِه‌جا.
نا زينّـٍه‌بي‌يَنِ‌جا
نا آدٍم‌بي‌يَنِ‌جا.
« خٍل بَئي اَي !
پس اين آدم ِكار چي‌وونه؟!
اين : كارِ بٍن گُوي‌جور هَل‌هَل‌زن
اين‌تا كه ناشتي داينه وِره سوزٍِنٍه!
پولِ‌ناشتي، آزاديِ‌ناشتي، حقّ ِ_ ، دُونٍسَّنِ_ ، اراده‌‌ي ناشتي . . .
پس آرزو، اُون آرزو چي‌وونه؟ »
خَسّـٍه بَي‌مٍه اين چٍش ِدَس، اين گوشِ دَس، اين دسّ ِدَس.
خَسّـٍه بَي‌مٍه آدٍمِ دَس، حيوونِ دَس، دارِ دس، خالِ دَس.
« داشتي، داشتي، اين‌جه، اين چو/پِلِ‌سَر، باشتي؟!
ايهان چي‌هَسَه كِه گٍني؟!
پس اين دَيَّنِ كار چي‌وونه؟»
خَسّـٍه بَي‌مٍه شُوي‌دَس، روزِ دَس، صبح ِ، نماشونِ دَس.
خَسّـٍه بَي‌مٍه اين « خَسّـٍه بَي‌مٍه، خَسّـٍه بَي‌مٍه»ي دَس.
« پس اين آفتاب چي‌وونه؟
پس اين گٍل چي‌وونه؟ اين تازه‌گٍل، دكاشته‌گٍل، ويا حتّي همه‌ي اين نكاشته‌گٍل؟!
پس اين چو چي‌وونه، اين چٍل؟
اين خاك، اين خٍل؟
اين دٍل؟ »
تيكا و رضا
چٍمٍر تِه _ اَتَا كَمِه _ حال/نا/خواره مَشدي‌تيكا!
دٍلٍه تٍه چي‌خَوٍرٍه ؟
« دٍلٍه مِه نَمٍّـه رضا! چي‌خَوٍرٍه
دي‌يا اَمّا
پاييزه مَشدي‌رضا ! »
پاييز بُو مَشدي‌تيكا!
پاييز كِه بُوئه وٍنِه بيز/بزه بوئِه تِه‌صدا ؟!
پاييز كِه بُوئه اَما هم وٍنِه‌كِه بٍق بَكنيم ؟!
« تٍه اَي بِموئي رضاخان و،
پِلٍه كٍنّـٍي مٍره اَي !
و نٍهٍلّي كه بَخونَّم. »
پاييز
دي‌يا دَرٍه،
دي‌يا اَمّا
چه ربطي داينه تٍه‌ره؟!
« تيكا شِه‌دٍل گٍنٍه كِه
چي‌داينه اَي گٍنٍه و ِ »
دي‌يا بهار اگه بُو، تٍه خونّي سَبز
زردوزاره تِه خونٍش ، اگِر دي‌يا‌ور بو پاييز .
تٍه «دي‌يا»یی يا «تيكا»یی ؟!
« . . .
. . .
. . . ! »
هٍه ؟
اٍسا
اٍسا وٍنِه جي‌سه بَاوَم كِه چي خوانه من ِ دٍل ؟
اٍسا كِه تٍه مِه‌پَلي
اٍسا كِه مٍن تِه‌پَلي .