گفت و گو در درون

 

 

 

نه خسته ام

و نه فرسوده

بسيار بيش از آن كه  حدس تواني  زد  امّا ، آزرده ام .

 

     «   واشه ! §

از اين همه به دام حقارت  افتادن

چيزي نمانده است كه ديگر از تو

وز آن بلندْ جايي

چيزي  به جا  نمانَد . »

 

نه خسته ام

و نه فرسوده

بسيار بيش از آن كه حدس تواني زد امّا ، نگرانم .

 

    «   اين روشَنَك ، گريزي ندارد از روشن بودن

اين روشَنَك ، گريزي ندارد از روشن كردن

تا اين فتيله ، تا  گلو در تو غرق است .

 

تا اين فتيله ، تا  گلو در تو غرق است

از اين چراغ

هم  روشني

هم  گرم .    »

 

1377

 

 

 

 

تعبيرهايي از پگاه

 

 

 

 

گشايش ِِ  رنگين ِِ  پرده اي  بر روي صحنه ي بازي ، بازي چه گي

در اين  تماشاخانه ي تاريك .

 

دست به دست شدني شورانگيز

با جامي پُرشراب  برشانه

در دوري جاودانه .

 

سرشاري اي

آن سوي اش  ، چشمه اي ـ نهري كه ازخود پُر شد ـ

اين سوي اش ، نهري ـ چشمه اي كه برون شد ازخود ـ .

 

پيچي ، بر گردنه اي در دامنه ي كوهي

كه  مي سپارد  دَرّه اي تماشايي را به  تماشاي دَرّه اي ديگر .

 

پِلكْ برهمْ زدني  تماشايي

در دو سوي اش  تماشا

تماشاي خواب

تماشاي بيداري .

 

بيداري اي شيرين و كوتاه در ميانِ دوخواب

خوابي با چشم ِِ بسته

خوابي با چشم ِِ باز .

 

آبرويي

بر چهره ي اين رسوايي ِِ  بي كرانه ي  هَرزه گَرد .

 

 1376

 

 

 

 

 چكّه ها

 

 

 

همچنان از طُرّه ي اين شيرواني  مي چكد آن برفِ سنگيني كه باريده ست .

 

مي چكد آن برف

همچنان از شيرواني .

 

همچنان از شيرواني

چكّه ي سنگين ِ  آن  برفي كه باريده ست .

 

برفي  باريده است

همچنان اين  شيرواني مي كند  چكّه .

 

شيرواني مي كند چكّه

همچنان  زان  برف .

 

برف

مي كند چكّه .

 

شيرواني

برف

چكّه .

 

 

 1376

 

 

 

خاشاكي  ايكاش

 

  

بر پُشت اين  يابويي كه حتّی در زير ِ بار ِ خويشتن ِ خويش  هم به هِنّ و هِن افتاده ست

فرياد  اگر كه باري گردم؛

سرباري  

خاري .

 

اي كاش كوهي از بي بار و بَري  بر دوش

امَا بردوش ِ كوهي حتّي ، خاشاكي هم نه ؛

دراین زمانه‌ى منٌت.

 

گر كه باري  گردم  بايد ،

خاشاكي  گردم   اي كاش

بي بار و بَر

امّا سَبُك

هر چه  سَبُك تر .

 

()

 

بي هوده گي ِِ  سنگين

بي هوده گي ِِ  سنگيني .

 

()

 

گه گاهي  رشك مي برم  به تو  خاشاكا !

اين  بي شمار بارها را مي بيني ؟

اين بي شمار ِِ  برزمين مانده ؟

 

مي بيني ؟

اين  يابوي فرسوده

دارد  در زير ِِ رنجِ ِ ننگِ سنگين ِِ  بارهاي برزمين مانده ، فرومي ريزد

يا خود ، فروريخته است .

 

()

 

سنگيني ِِ  بي هوده

سنگيني ِِ  بي هوده گي .

 

 1376

 

            

 

 در برابر ِ  گل ريزانِ  درختِ  گل ِ گيلاس

 

 

  

 

درگوشه اي از اين گوشهْ زار

چشم دوخته ام

بر كارزاري  تماشايي ـ

از بي شمار كارزار ِ تماشايي در بهار

ـ گُل ريزيِ  درختِ گُل ِ گيلاس ـ

 

وطرح هايي مي زنم از آن :

 

1 ـ    از شاخه هاي درخت گل گيلاس

       آويخته است آبشاري .

 

2 ـ    از شيرواني ِ  هر شاخه

       سرريز ِِ   چكـّه هاي درخشان و رقصان ؛

       شايد كه روي بام ِ اين درخت ، باراني رنگين وخوشبو مي بارد .

       يا خود  برفي كه پيش از اين باريده ، دارد آب مي شود .

 

3 ـ    از جام شاخه ها

       در دستِ مستِ  درخت  گل گيلاس

        لبْ پَر زن

       شراب .

 

از گوشه اي  در اين گوشهْ زار

خود را  به كارزاري تماشايي دوخته ام

از كارزارهاي بهار :

 

4 ـ    انگار دسته دسته پرنده

       نوميد ازاين كه  لرزه ناكي ِِ  اين شاخه ها  قراري گيرد

       سرريز ، سوي خاك ،

       تا بل كه روي خاك قراري گيرند ؛      

       آه اين خيال خام .

 

5 ـ    انگار

        در رو به روي اين همه بي معنايي

       چشمي  كنار پنجره ي هرشاخه اي نشسته ست

       بي  هاي هاي  و  گُلْ بِهي  و  آرام

       در گريه .

 

 يك « وصله » اي تماشا

بر پاره گي ِِ  كارزاري  تماشايي دوخته ام

از گوشه اي  دراين كارزار :

 

       گيلاسْ  گُل !

       اين كيست كه هرساله

       اين برگْ ريز را ، از تو مي آويزد ؟

 

       اين كيست كه هرساله

       زيبايي يي چنين تماشايي را

       بر شاخه هاي تو

       بر دار مي كند ؟

 

       آخر چگونه است

       اين كه چنين به چشم من زيباست

       هرساله بر فراز تو بر دار مي شود ؟

 

       آخز چگونه است كه اين خون ريزي

       اين برگ ريز ِ تو

       اين مرگِ برگ هاي تو

       در چشم من چنين تماشايي ست ؟

 

       آخر چگونه است

       اين برگْ ريز كه هرساله

       بر شاخه هاي تو ، بردار مي كنند

       در چشم من چنين تماشايي ست ؟

 

       در پاي تو

       اين خونِِ چيست  كه مي ريزد ؟

1377

 

 

 

 

 دوري  ديگر

 

 

 با غصّه هاي كهنه  كجا سال ، نو شده است ؟

 

 

اين كهنه

اين كهنه گي

اين كهنه گشتني

اين كهنه گشته گي .

 

با غصّه هاي كهنه

هم سال ، نو شده است .

 

اين

نو گشته گي ِِ  كهنه ي هرساله .

 

بي غصّه هاي تازه ، كجا  سال ، نو شده است ؟

 

 

اين كهنهْ نو .

 

1377

 

 

چهل و هشتمين بهار

 

 

زنهار ! باز هم بهارمي آيد .

 

اين راه

اين كوتاه

كوتاه ترشده است .

 

()

 

    آويز شو ! پرده ي  رنگارنگ !

    در بين اين دريچه و اين چشم

    دربين اين دريچه و اين ديدن

    دربين اين دريچه و اين ديدني .

 

()

 

زنهار !  باز هم بهار مي آيد .

 

آن دور

آن ديجور

نزديك تر شده است .

 

()

 

    بي چاره  چشم انداز !

    در رو به روي خود ، چه مي بيني كه  پي درپي

    برچهره ، رنگ  گرفته  رنگ مي بازي ؟

 

()

 

زنهار ! باز هم بهار مي آيد .

 

اين بار

اين « بار»

اين دشوار

دشوارتر شده است .

 

()

 

    آه اي بهار !

    طاووس ِ سالْ خورده !

    شادا  كه  چتر ِ كهنه‌ى خودرا هنوز ، باز تواني كرد .

    بگشای چتر ِکهنه‌ی خودرا بگشای!

    نيرنگِ  رنگِ  رنگْ‌باخته ات را  بركش :

 

    براين  رفت

    براين هميشه در رفت

    براين غبار ِِ كهنه ي  رفتارفت .

 

    بر روي  ردّ ِ  پا

    بر روي  ردّ ِ  چرخ

    بر روي  ردّ ِ  چادر ِ  برچيده .

 

 

    برراه

    برسفر . 

   

 1377   

 

 

          بازگشت به فهرست همه ی نوشته ها                          بازگشت به فهرست