دوبیتی!

 

 

 

چوپان !

چوپانِ  ساده لوح .

 

همچون هميشه

برشانه ، چوب‌دستی

و دست ها ، دوسوی ، حمايل بر آن

و شبكلاه ، برسر، كج .

 

همچون هميشه

انبوهِ  گَلـّه ی نگرانی در پيش

انبوهِ  گَلـّه  و  نگرانی درپيش

انبوهِ  گَلـّه ی نگران  در پيش ،

تو ، يكـّه ، نغمه خوان ، از  پِی .

 

همچون هميشه

دشت و سگ

دُمْ جنبان

همراه  تو .

 

همچون هميشه

غرق ِ  ستاره  آسمانِ تو از چشم ِ گُرگ ها .

 

همچون هميشه . . . آه

فرياد  اگر كه اين نی ِِ  ديرينه ، با تو  يار نمی بود .

 

1377

 

 

 

 

 

آغاز ِ  پاييز

 

  

 

 

              باز از خُـو  پـريـده ست

              از تكـان ها يـي در جان

              بـي   خيـا لـي ِِ  سـبز ِِ

              خفتـه  در شـاخسـاران

 

 

              برگرفتـه ست  فـانـوس

              آمد  ،  ايستـاد  پُر را ز

              روي  ايـوانِ    هـر برگ

              بازهـم  ، بازهـم ،  باز

 

 

              كاش مي شد كه با رازْش

              ديـرپا نـقش     مـي بست

              روي  ايـوانِ       هـر بـرگ

              سبـز ِِ  فانـوسْ در  دست

 

                           1377

 

 

 

چشم/دوخته و چشم/انداز

 

( اندیشه‌های جداگانه‌ی یک چشم‌انداز و یک انسان، که خاموش به آن چشم دوخته است )

 

 

يك شاخه از ميان هزارانِ شاخه

خَم گشته روي خاك :

 

    «   ای كاش كه  شكست

تنها ز پا درافتادن می بود ؛

از چشم ها  افتادن نمی بود ای كاش ،

و تلخ تر هنوز

از نيش ِ چشم ها به خود پيچيدن . »

 

بي هوده خَم نگشته اين شاخه .

شايد  رنگِ  زردی كه دارد در جانِِ برگ و بارش مي ريزد

سنگين تر از رنگِ سبزي باشد كه دارد در برگ و بارش جان می بازد .

شايد كه  برگِ خشك و زرد

سنگين تر باشد از

برگ سبز .

 

     «   بس بارها  شاهد باشی که

حتّی نسيم هاي دير/وَز ِِ  دورْ گُذر هم تو را به چيزی نمی گيرند . »

        

به يك نفّاشی مي مانَد كه خيس شده و رنگ هايش  درهم شده باشد

به يك نقاشی مي ماند اين چشم انداز .

 

    «   از دستِ  < سوز > ی كه مي آيد

خود را به سوی ژرف ترين  گوشه در كُنام ِ خويش ، كناركشيدن  »

 

هيهات!

باد  است و باران  و بوران .

 

1377

 

 

 

 

در لابه‌لای  بامداد

 

 

 

 

همه چيزی بيدار

همه جا بيداری .

 

برگی كه مي افتد را همه مي دانند

حتّی پيش ازآن كه برگی بيفتد همه مي دانند .

 

هرگوشه درتلآلوی بيداری ست .

 

همه جا روشن

همه چيزی شناور در روشنی

هم  گذشته ، هم آينده

هم اين انبوهِ آدمی ، كه اكنون چيزی شده ست همچون هر چيز ِ ديگر :

آرام ، سازگار ، یگانه .

 

بامدادی در بامدادی در بامدادی در بامدادی .

 

[]

 

همه چيزی دست يافتنی

همه چيزی دريافتنی .

 

همه چيز در دستْ رس ِ  هرچيز

هر چيز در دستْ رس ِ  همه چيز .

 

همه چيز در گفتگو

بی غارغار ِ گوشْ خراش ِ  واژه ها

بی نعره ، بی گلو ، بی دل ،  بی زبان ، بی حس . .

بی اين همه سنگینی ، اين سنگینی ، اين سنگینی .

 

و دوست داشتن

ـ اين دشواری در دشواری در دشواری در دشواری

اكنون همه همواری در همواری در همواری در همواری .

 

گفتگویی در گفتگویی در گفتگویی در گفتگویی .

 

[]

 

همه چيزی ، هستند

هم شب  : اين اسبِ  زيباي مشگين ِِ  با خالِ سفيدش در يك گوشه به چريدن ؛

هم صبح : اين  گاو ِِ شير ِِ  گرمش در پستان ؛

هم پگاه  : اين دختر ِ شيرين ِِ خُردسالِِ  دو چشم ِ خواب آلوده اش را مالان ـ

               و به سوي من آيان ؛

هم روز :  كه بار ِ سنگين را بسته ، كناري ايستاده ، چشم به راه من است .

هم شامگاه : اين گربه ی سياه و سفيدی كه براق و دُم جنبان به اين معركه چشم دوخته است .

 

برآمدنی در برآمدنی در برآمدنی در برآمدنی .

 

[]

 

هر چيزی ، هست

و چنان نيرومند و قظعی  هست  كه  اگر نباشد گوشه ای خالی می ماند

هر چند  گوشه ی خالی هم خود چيزی ست كه همچون هر چيز ِ ديگری اکنون همه جا هست .

 

هيچ چيزی شگفتی انگيز نيست

نه افتادن ، نه خشكيدن  . . .

و نه حتّی اين انبوههِ آدمی ، كه  دراين بامداد چيزی شده ست همچون هر چيز ِ ديگر :

آرام ، سازگار ، یگانه .

 

شگفت انگيزی ، خود هم ،  همچون هر چيز ِ ديگری ، همه جا هست

سرگرم ِ  كار ِ خويش .

 

و نیستی هم هست .

 

آفتابی در آفتابی در آفتابی در آفتابی .

 

1377

 

 

 

حقارتِ عظيم

 

 

 

 

و ناگهانی پچ پچی افتاد درميانه ی ما ، گويی

كه  ناگهانی دسته ي خوكی  به كِشتْ گاهی  بی پرچين ، بی شب پا .

      

چنين حقير ، شگفتا ، چنين حقير

چنين عظيمْ حقير .

 

بی پرچين

بی شب پا

هنوز هم كه هنوز است  كِشت گاهی ، امن  نمی مانَد ؛

و خوك

هنوز هر چه  به هم می ريزد .

 

                   چنين حقير ، شگفتا ، چنين حقير

                   چنين عظيمْ حقير .

 

هنوز چندبار ِ دگر بايد

ز روي خويش در اين آينه خجل باشيم ؟

 

                  چنين حقير شگفتا . . .

 

1377

 

 

 

از گورستانِ باد

 

 

 

از گورستان  بر  مي گردم

آميزه ای از سَبُکی ، تلخی ، افسوس .

 

از گورستان  بر می‌گردم

امّا  نه  از  به خاك‌سپردن

بل  از به باد‌سپردن .

 

هم  از به‌باد‌سپردن برمی‌گردم

هم  از  به‌باد‌رفتن .

 

از گورستان  بر می گردم

از گورستانِ باد .

 

[]

 

خيّام ِ  بي خبر !

تنها نه « سينه ی خاك » §،

روزي  اگر كه سينه ی اين باد  هم شكافته می شد، می دیدی

بس  گوهر ِِ گِران  كه  پنهان درآن . . .

 

 1377

 

        زیرنویس :

    §-ای خاک! اگر سینه‌ی تو بشکافند    بس گوهر ِ قیمتی که در سینه‌ی توست                                                                                                                                                   « خیّام»

 

تو ساده لوح  تماشاگر                           

 

 

و تاكنون چهل و هشت  بار پرده  فرود آمد ؛

توساده لوح  تماشاگر

ز روي لاشه ي گنديده  برنخاسته ای !

 

()

 

از آن فراز

        به زيرآمدی

           به اين « فرود »      

                      كه  چه ؟

كنار ِ سفره ي اين لاشه ، ماندگار شوی ؟

 

به سوی اين طعمه

تو ره سپار  نگشتی عقاب !

تو  سرنگون شده ای .

 

هلا تو فاتح اين لاشه ی حقير‍ !

نگاه كن !

فراز ِ اندامت

سرت  به پرچمی فرسوده روی بام ِِ یکی كلبه ی خرابه بدَ ل گشته ست .

 

()

 

هزار پرده  فرا رفت

هزار پرده  فرود آمد ،

تو هيچ ، هيچ نديديی

و همچنان خيالِ خوش ات را  چو آبْ نباتی گرفته ای  و می مَکی  و تخمه می شکنی ،

تو ساده لوح تماشاگر !

 

هزار پرده  دريده ، درانده  شد ؛

چه چيزها كه تو از لای اين دريده گی ِ  بي شمار ِ پرده می شده ست ببینی ،

تو ساده لوح تماشاگر !

 

()

 

چهل

و هشت پرده  فرود آمد .

 

1377

 

 

 

        هم‌زمان با  طنين ِ  آهنگِ

 

        « های ربابه جان » §

 

  در یاد        

 

           

            

 

می بارد  باران ،

آبِ اين چاله

می كشد چهره درهم .

 

« های ربابه جان »

 

كج می كند راه

همراه

ناگاه ؛

و گاه

هم ، راه .

« هاي ربابه جان »

 

چندی ـ شگفت آور اين كه ـ هر چيزی كه  پايان  می يابد با آه

مي خندد بر من

متْل چاه

متْل همراه

هم ، راه .

 

« های ربابه جان »

 

کِی گفتم من ، بر زانوها ننشستم - با كوهی در دل -  بر درگاهِ  كاهی، گاهی ؟

 

من کِی گفتم ، در جُست وجوی این رازی ، که بر زمین افتاده، دستی  بر سِرگين ِگاوی ننهادم گاهی، در اين  اِستَبل ِ  تاريك ؟

 

من کِی  گفتم پا ننهادم در اين تاریکی  بر دُم ِِ سوسویی ؟

 

من کِی گفتم پا ننهادم در این تاریکی، بر دُم ِ آن گربه‌یی که گه‌گاهی کَز می‌کند در گوشه‌ی تاریکی دراین خاموش.

 

کِی  گفتم من ؟

 

« های ربابه جان »

 

 

هم در بيرون

هم در درون

هم از زمين

هم آسمان ،

باران می بارد

می بارد  باران .

      

« های ربابه جان »

 

1377

 

 

 

 

    

              پنج عكس از

 

        آن سوي يك  چهره

 

كه آن را در آلمان هرروزه مي توان ديد

 

 

 

 

1

 

تا مغز ِ استخوان ، سرباز .

 

در چشم ِ او  هرچيزي يك سلاح است

و اين جهان

يك  پادگان .

 

بي فرمان  مُرده ست

و زنده ست  براي فرمان بردن .

 

و زندگاني ِ خود را در اين جهان چنان سپري  مي كند كه سربازي ـ

دوره ي اشغال يك دِه ِ  كوچك را در خاكِ دشمن ؛

سربازي :  نيميش  مَرد ، نيميش  زن

تشنه ،  گرسنه ، مستِ  بوي زن ، مستِ  بوي مرد .

 

2

 

يخ چال .

هر چيزی  بی درنگ  در او  يخ می زند ؛

گرمای يخ زده .

 

دل ، دل داده‌گی ، دل دار ِِ  يخ زده .

 

از سرما می لرزد

و روی اين لرزيدن ، پرده ای از رقص می كشد .

 

و آفتاب را « دستگاهی» مي داند كه می توان خريد

تا زير آن

تنديس ِ رنگ باخته  را  جلایی بخشيد .

 

3

 

در پُشتِ  خاموشی  ايستاده ست

و كس نمي داند خود را درآن پُشت  پنهان كرده ست

ياخود به احترام ِِ خاموشی ، خاموش است .

 

حتّی براي بيرون رفتن  هم  دَر می زند !

 

 

4

 

يك غُلـِّك است

از بيخ و بن  يك  غُلـِّك است .

بيرون ،  به چشم او جایی ست كه از آن مُدام  سكـّه ای  بتوان بلعيد

و راهِ او به اين < بيرون > به اندازه ای ست كه تنها بتواند رفت وآمد يك سكّه را  تكافو كند .

 

5

 

از كوچکی  مي ترسد

و آماده ست براي بزرگی به هر حقارتی تن دردهد .

 

مي خندد ، مي خندد ، دارد مي خندد

پروردگارا!  ، دارد می خندد .

 

1378

 

 

نجوای سوسو

 

( بهار )

 

 

هم من  به نجوا  آمدم ،  هم سنگ  ، هم سوز .

 

يك چشمه ،  در ژرفای هرچيزی كه درخاموشی خشكيده ست

در حالِ نجوا ست .

 

نجوا به من آمد

يا من به نجوا ؟

 

در سنگ

در سوز

يك چشمه ای در ژرفنای هرچه  دارد می زند سوسو .

 

1377

 

   

            بازگشت به فهرست همه‌ی نوشته ها    بازگشت به فهرست این نوشته