گفتن ، وآن سوي گفتن

 

 

 

گيرم كه « گفته » هاي مرا دريابي

زين بيش تر چه مي تواني كرد ؟

 

نيمي ازمن درآن سوي آن چه كه مي گويم پنهان است

درآن چه كه نمي گويم.

نيم عظيمي ازمن هميشه آن جا برجا مي مانَد كه ناتوان مي مانم ازگفتن ؛

ـ آن جا كه گفتن ، ناتوان مي ماند از ابراز ِ من -

آن را كه ناتوانم ازگفتن ، چه گونه  درخواهي يافت ؟

 

اي باهزارزبان !

هرچند بيش تر به زبان مي آيي

نيم ِ عظيم تري ازتو ، پنهان مي مانَد

وبيش تر اتّفاق مي افتد كه ناتوان مي ماني ازگفتن .

آن را كه ناتواني ازگفتن ، چه گونه درخواهم يافت ؟

 

فرياد از اين جنونِ زبان ، جنونِ سخن ، جنونِ گفتن و واگفتن .

 

اِي خوش به حال اين مِه

اين گويش ِ شگفت كه خاموش و بي سخن به دامنه ي كوه وسحرگه مي پيچد .

اِي خوش به حالِ تابش ِ خورشيد

كاين گويش ِ شگفت را دارد آهسته آهسته درمي يابد ،

و آن چنان اش به تمامي درمي يابد ، كه به زودي ، چيزي از آن به جا نمي مانَد

و روشنايي همه جا را مي پوشانَد.

1377

 


 

 

گذر ِ بامداد

 

 (در كمين  بامداد )

 

 

 

 

 

تا   كُـلَه      چرخ  دادي     مـي بيني

بـا مـدادِ         رمـوكِ         آهــوْ چَم

اين   دل انگيز ِِ      جـاودان     در  رَم

در پس ِِ  شام   ،  ناپديـد  شده ست

 

 

به عبث ،  گاه ،  پشتِ چينه ي شب

به  كـمين   مي نشينـي  تا     شايد

كَمَـكي     بيـش تر      جـلو     آيـد،

بي يكي  گام   ،   ناپديد   شده ست

 

 

دام    بر مـي نهي     و    مي د اني

تا  ببيني    كـِي     آمـد  و  كِي رفت

او ـ  كه تنها  ازو   به جا   مانده ست

گَرد ي  در دام  ـ     ناپديد شده ست

 

77

 


 

 

هنگامه ي بيدها

 

 

 

 

 

 

همچنان از جام ِ خود  سرريز

باهزاران پچ پچ ِ آويخته برگردنِِ آرامشي رقصان

پاي تا سرچشم

خيره ، سردرخالي ِ بي انتهاي زيرپاي خويش

اين طرف

بي صدا

نيمه هاي شب

بيد .

 

 

من

بيدِ ديگر

نيمه هاي شب

بي صدا

اين طرف تر ؛

باهزاران بيد ، لرزان درمن ِِ آرام ، در آرامي ِ من

باهزاران شاخه ي روئيده ي آويخته درمن

روي هريك شاخه ي متْل طنابي كهنه ، يك زنداني ِِ آويخته از برج و باروي من ِِ زندان ؛

پاي تاسر چشم

خيره ، سردرخالي ِ  بي انتهاي زيرپاي خويش .

 

 

باهزاران گوش

دركمين ِِ معني يي دراين خرابه

دركمين ِِ معني يي ، براين خرابي ؛

پاي تاسرچشم

خيره ، سر در  ژرفي ِِ بي انتهاي زيرپاي خويش

بي صدا

درهمه اطراف

بيدِ ديگر

شب .

 

1377

 

 

 


 

 

قهوه خانه اي بر سر  ِ   اين راه

 

 

 

باري ! قهوه خانه اي هستم

برسر ِاين راه .

 

()

 

گاه گاهي ميزبانِ شاديِِ اندوه ناكي

گاه گاهي سرپناهِ اندُه شادي .

 

گاهي منزلگاهي نزديكم ؛

بادي با بار ِِ غباري كهنه برشانه

رو به سوي من .

 

گفتگوي رهروانِ ناشناس ِِ هرچه جز اكنون شان تاريك

گاه مي پيچد درون من به فانوس و اجاق و نور و نجوا و شراب و شب ،

و به پيرامون من ، بيرونِِ سرماخورده ، برمن مي برد حسرت .

 

گاه گاهي نيز مي بينم كه يك لبخنده ي نوميد

مي كشد سر ازميان گرد و خاك راه

ـ كه درونش گم شده يك گمشده ، گمرفته ، يك گمراه  ـ

تا ببيند چيست

اين كه در فانوسك او سوسويي افروخت .

 

راه را  كه برف مي گيرد

من چراغم مي شود تاريك .

آه اگر اين راه

نگذرد از من .

 

()

 

قهوه خانه

چون گِرهي كور در طولِ طنابي

برسر ِ اين راه .

 

77

 

 


 

 

هنگامه اي در اين سو  و آن سوي دَر

 

 

   

 

 

كوبه

بردَر

مي كوبد سر .

 

هم ، كوبه افتاده به جانِِ  دَر

هم ، دَر  به جانِ  كوبه افتاده ست .

        

            « غلتي به پهلو مي زند ، گرشاسب . » §

 

درمرز ِِ  بيرون و درون  ، با هم گلاويزند

اين  كوبه ، و ، اين دَر .

 

هم از برون

هم از درون

درمي زنند .

 

    « گرشاسب !

   هرچند حق با توست :  فرقي نيست در بيداري و خواب ،

   يك دَم  ولي بيدار شو از خواب .  »  

   

من ايستاده ام

امّا  نمي دانم  كجا :

بيرون

يا درون .

 

هم در درون ، انبوهي از بيرون

هم از درون ، انبوهي در بيرون .

 

    « گرشاسب !

   كوتاه كن اين بازيِِ  بي لطفِ  غلتيدن از اين پهلو به آن پهلو !

   بيدارشو از خواب . »

 1377

 

 

 


 

 

گه گاه در نيمروز

 

 

 

 

يكباره چون زميني مي شوم از گندناي  بلندِ  قد كشيده ، پوشيده

لبريز مي شوم  از بُو و  دَ مه  و ، رنگِ سبزي كه  همچو جلبكي ، بر درون و برونم مي بندد .

هر< دَ م > كه مي كشم به درون ، گويي

بيرون به دُودي چرب و خيس و تيره بدل مي شود جلوي دهانم .

هر < بازَدم > ، به اين مي ماند كه

بيرون به  تُوپي  كهنه و پاره  بدَ ل  گشته ست

و من  چو كودكي دارم به اين عظيم ِِ پاره  ، باد مي كنم .

     

گاهي  به گاوي مي مانم كه خود را به ناگهان برآستانه ي كشتارگاهي مي يابد ؛

بوي فريبي همچون دشنه در مشامم  فرو و فروترمي رود .

مي بينم ايستاده ام

باشاخ تيز، نيرومند ، اما تا كٌردن دريك مرداب .

 

گاهي به آن لذّتِ خوردن ، بدَ ل مي شوم

كز انفجار ِ ناگهاني ِ  سنگي  در لاي دندان ها

همچون آهويي سراسيمه

گم مي شود  درونِ  فرار ِ خود .

 

گه گاهي چون درختي كه خاكِ زيرپاي او به ناگهان  به آب بدل شود

در ژرفِ  زيرپاي خود   فرو مي غلتم ؛

آن گاه  پيش ازآن كه در درون خود  ناپديد شوم

چشمم را پُشتِ سر  براين بيرون ، اين بيرون

همچون دَری ، به انزجار به هم مي كوبم و مي بندم .

 

1377

                     

 

 


 

در دستِ نيش ها (1)

 

                                             سا قيا !     آب  درانداز  مرا  تا   گردن

                                             زان كه انديشه چو زنبور بُوَد من عورم

                                                                                    (مولوي)

 

 

 

از دستِ  نيش ِ  اين پشه ها

نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي 

بيدار مي توان ماند .

 

شايد كه يك  دريچه اي ، روزنه اي ، دري  وامانده ست .

 

 

     «   ابله تو !

آن ها به بوي سوسوي اين روشني مي آيند

يا در براين چراغ  فروبند

يا هرچه دَر ، دريچه ، روزن  بربند . »

 

آن گاه

از نيش ِ  تنهايي

از بانگِ  كوبه ها

نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي

بيدار مي توان ماند .

     

«   اي ساده لوح !

    پس پرده اي توري  به هر چه روزنه و دريچه و دَر  بركش

    يا  پرده اي توري دركِش  برخود

    يا ساده تر ، پرده اي توري  بركِش  درخود .»

 

1377

 


 

در دستِ نيش ها (2)

 

                  سا قيا !      آب  درانداز  مرا  تا   گردن

                       زان كه انديشه چو زنبور بُوَد من عورم

                                                             (مولوي)

 

 

 

از دستِ نيش ِ اين پشه ها

نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي

بيدار مي توان ماند .

 

    «   شايد كه يك دريچه اي ، روزنه اي ، دَري  باز است

         پس هرچه دَر ، دريچه ، روزن  برخود  بربند !

 

ابله تو !

آن گاه

از نيش ِ تنهايي

از نيش ِ كوبه ها

نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي

بيدار مي توان ماند .

 

«   شايد آن ها به بوي سوسوي اين روشني مي آيند

     پس در بر اين چراغ  فروبند !»

 

آن گاه

از نيش ِ اين تاريكي

نه خواب مي توان كرد ، نه حتّي

بيدار مي توان ماند .

 

    «   اين بار امّا  ، ابله تو‍‍ !

شايد  كه در د لت ، خيالت ، جانت ، نگاهت . . .  جايي  دَري  باز است

پس  هرچه  دَر ، دريچه ، روزن  درخود  بربند !»

 

...

...

 

 1377

           


                                                      

          بازگشت به فهرست همه‌ی نوشته ها        بازگشت به فهرست این نوشته