بر راه

                                                           

 

گه گاه خيره مي شوم از روي شانه هام به پشتِ سر

به رازِ دَرگشوده . 

 

آن گاه

انبوهي ازپرنده به سويم مي كوچند ،

انبوهي پُرهياهو ، رنگين .

من مي شوم بدل به درختي ، اگرچه سبز نَه ، اما ستبر ،

و شاخه هاي من همه از آشيانه ها سرشار .

 

درمن ، درهم مي لولند

از زاغ تا كبوتر ، بلبل ، تيكا ، جغد ، واشه .

درمن ، درهم مي جوشند

از غارغار  تا  ترانه ، چهچه ، هوهو ، نغمه ، ناله .

. . . .

. . . .

 (بخشی از یک شعر 1374 )


بازگشت به فهرستِ همه ی نوشته ها     بازگشت به فهرستِ فقط این نوشته