بيماری
من آبشار ِ شادِ بهارانَ‌م
در درّه اي به عمقي هميشه .
گنجشكِ نو پريده‌ی بارا نَ‌م
بر شاخه هاي سوخته .
و بي گمان به آن پگاهي مي مانَ‌م
كز آن چه روبه‌روی خود مي بيند ، می سوزد .
بربستري بلند
تكيه زده به بالشي از انديشه؛
و با طنابي كهنه
ـ رها از نگاهِ تشنه ي من ، برگذار ِِ شايدِ مرغي ، بهانه اي ، رفتي
تن را كشانده ام به جلو ، پاي پنجره ؛
تن را ، كه روي شانه ي لرزان آن
گويي
خورشيدِ روي شانه ي عصرم ، روان روان .
خورشيدِ روي شانه ي عصرم ، نگاه كن !
آن سايه را كه هم‌چو كلاغي
از شاخ‌سار هركِه و هرچه پَر زد ؛
و هرچه من فروتر مي غلتَ‌م
او بيش‌تر به روي جهان مي كشد دو بال .
1352
خواهش
بر تارهاي دردِ من آه اي نسيم ِ ياد !
سر پنجه ي ترانه زنت ، جـاودانـه باد
گنجشك هاي كوچْ پَر ِ خنـده را مدام
بر شاخسـار ِِ گريه ي مـن آشيانــه باد
خورشيدي در درون شبِ مشت هاي من
گرمايي در سراسر جــان ام روانـه باد
آن آتشـي كه بي آن ، سرد است زندگي
همــواره از نگاه و لب ام در زبـانـه باد
دوشيزه ي قـديم ِ من اي پا/سپُردِ نـان !
با تار ِِ گيسوان تـو از من تــرانه باد
چون چشمه ساري جوشش ِلبخند برلب ات
بر شاخــه ي نهالِ نگــاه ام جوانه باد
بر پــّله هاي قلعــه ي پيشــاني ِِ تَرَ م
اين پير ، كه شُكوهِ دل اش بي كرانه باد
آن كودك،اين رفيق ِ شب ودرد وكوچه هاست
مرغي كه هرچه دورتر از دام ْش ، لانه باد
محبوس ِبرج ِ كينه ي خويش ام دراين سپنج
توفـانِ خنده ، زندگــي ام را به شانه باد
بر تارهاي دردِ من آه اي نسيــم ِ ياد !
سرپنجــه ي تــرانه زن ات جــاودانه باد
1352
بر رواق (1)
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
من ايستاده بر رواق ِ بيم/ناكی
هم/چون
فانوس لرزاني .
()
پوشانده هرجا را گِل و لايي شگفت انگيز
خورشيد تا زانو فرو در آن
و در دو سوي اش ، تا كمر در گِل
هم روز
هم شب .
هر چيز ، پشتِ سنگر ِ اين شام/گاهانِ شگفت‌انگیز ، در ترديد .
هر چيز
بي وقفه با خود شاخ درشاخ
بي وقفه باخود پنجه درپنجه .
هرخانه هم/چون بقچه اي هنگامِ كوچا كوچ ،
هرپنجره همچون پيامِ ِ سر به مُهر ِِ چشم/در/راهي ،
هر چينه چون فرياد من ، كوتاه .
« وَرزا » نشسته گوشه اي برزخ :
آماجِ عوعوهاي چركين ِ سگان و باد ،
خونين ِِ نيشانيش ِ زنبوران ،
جزغالِِ تَشْ وَنگي فروخورده ـ
چون كوهي از كاهي كه درآن آتشي ديرينه پنهان است .
()
من وام ْدار آن گُلي هستم
كه در كنار كشتْ زار ِ كوچكم روييد و ، آتش ـ
شد ميهمانِِ جاودانِِ كومه سار ِِ داستانِِ من
دراين سرما .
()
آه اي سگان پير !
چون پاسداري هاي من ، بر گِردِ ديوار ِِ بلندِ قلعه ي اندوه
اي پاسداري هاي تان ، خود ، قلعه اي تاريك !
از دور ، سوي من
يك سايه ي بي جسم
كور و استخواني
مي سپارد راه .
()
سگ ها مداوم پارس مي گيرند
سگ ها مداوم پارس مي گيرند
سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
1352
بر رواق (2)
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
من ايستاده بر رواق ِ بيم/ناكی
هم/چون
فانوس لرزاني .
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
پوشانده هرجا را گِل و لايي شگفت انگيز،
خورشيد تا زانو فرو در آن
و در دو سوي اش ، تا كمر در گِل
هم روز
هم شب .
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
هر چيز ، پشتِ سنگر ِ اين شام/گاهانِ شگفت‌انگیز ، در ترديد .
هر چيز
بي وقفه با خود شاخ درشاخ
بي وقفه باخود پنجه درپنجه .
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
هرخانه هم/چون بقچه اي هنگامِ كوچاكوچ ،
هرپنجره همچون پيامِ ِ سر به مُهر ِِ چشم/در/راهي ،
هر چينه چون فرياد من ، كوتاه .
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند .
« وَرزا » نشسته گوشه اي برزخ :
آماجِ عوعوهاي چركين ِ سگان و باد ،
خونين ِِ نيشانيش ِ زنبوران ،
جزغالِِ تَشْ وَنگي فروخورده ـ
چون كوهي از كاهي كه درآن آتشي ديرينه پنهان است .
()
من وام ْدار آن گُلي هستم
كه در كنار كشتْ زار ِ كوچكم روييد و ، آتش ـ
شد ميهمانِِ جاودانِِ كومه سار ِِ داستانِِ من، دراين سرما .
()
آه اي سگان پير !
چون پاسداري هاي من ، بر گِردِ ديوار ِِ بلندِ قلعه ي اندوه
اي پاسداري هاي تان ، خود ، قلعه اي تاريك !
از دور ، سوي من
يك سايه ي بي جسم
كور و استخواني
مي سپارد راه .
()
در روستاي هستي خاموش ِِ من ، سگ ها مداوم پارس مي گيرند؛
سگ ها مداوم پارس مي گيرند
سگ ها مداوم پارس مي گيرند
سگ ها مداوم پارس مي گيرند . . . .
1352